Teksas

-

 
  


        Chwilę temu zalożyłam bloga, napisałam kilka pierwszych słów, i z 27 sierpnia 2021 zrobił się 19 maj 2022! 

Jak? Kiedy? Dlaczego tak znienacka? Podobno czas jest pojęciem względnym, ja jednak sądzę, że jest bezwzględny - ostro zapierdziela, i trzeba się szybko ogarniać.

Zaczęłam pisać w Meksyku, a teraz mieszkam - dla odmiany - w Teksasie. 

Wygląda na to, że bedzie to blog skokowy - w czasie, przestrzeni i w tematach - o wszystkim i o niczym, czyli o życiu 😃.

    Mieszkam teraz w małym domku nad jeziorem, ktorego nie ma - bo właśnie wyschło, ale może wróci. To skomplikowane, ale tak naprawdę bardzo proste - nie mamy na to wpływu. 

      Faktem jest, że zamiast wody mam za oknem skalistą rynnę, po której czasami biegają sarny, zające i dziki, bo szopy pracze, to jednak nie biegają tylko chodzą. Widok jest przezabawny, szczegolnie jak sobie przypominam, że biegają po dnie jeziora - i widzę oczami wyobraźni, że hasaja pod wodą... nie sądzę.

Tak swoją drogą to ludzie są jednak pełni wiary i nadziei. Na skałach stoją prywatne pomosty sąsiadów, z obu stron jeziora, (nasz zresztą też), no bo kiedyś woda chyba wróci?



    Nasz dom stoi pośrodku niczego - asfalt sie kończy , dookoła tylko skały i krzaczory, no może trochę czegoś, co bym nazwała drzewami. Faktem jest, że jesteśmy tutaj obcy - a stada saren, węże, szopy pracze i takie tam inne są u siebie i żyją swoim życiem. Chodzą gdzie chcą i robią co chcą.


Nieopatrznie zaczęłam dokarmiać prześliczne Bambi, o przysłowiowych sarnich oczach. Tutaj w większości supermarketów można kupić wory karmy dla ptaków, albo saren właśnie. Przychodzą pod taras i wyjadają kukurydze, walczą o ziarenka - maja jakąś swoją hierarchię ważności. Śpią pod naszym domem, czyli generalnie sielanka, ale...



   Jak już kogoś oswoisz, to jesteś za niego odpowiedzialny, jak to powiedział lisek w "Małym Księciu". Jak zapomnę sypnąć kukurydzy, to kilka saren stoi pod tarasem i patrzy wymownie w górę, czyli na mnie - dawaj jeść! Jedna nawet bezczelnie tupie nogą, więc cała w strachu biorę i sypię, 😆


Tutejsza





Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Opowiesc o zeglarzu

-
Obraz
Porcik w Keflaviku, Islandia          Kiedy wypływasz na rejs, nigdy nie wiesz, gdzie i kiedy dopłyniesz. Możesz mieć plan, mapy, możesz sprawdzić prognozę pogody, dopilnować, żeby jacht był sprawny a załoga zgrana i doświadczona. Możesz zwiększyć prawdopodobieństwo dotarcia do określonego portu, w określonym czasie. Ale nigdy nie wiesz na pewno. Gdzieś na Bałtyku      Może wydarzyć się tysiąc rzeczy, na które nie masz wpływu, i trzeba się po prostu dostosować, nabrać pokory, pokłonić Neptunowi. Żeglarstwo uczy dystansu do siebie i swoich planów, jak chcesz się uczyć, oczywiście.  Wejście do Kopenhagi           Powiedzmy, że rejs idzie w miarę gładko, morze jest trochę wzburzone, nie tam, żeby zaraz sztorm, po prostu płyniesz na krótkiej fali z zachodu, wiatr wieje ze wschodu, a ty płyniesz na północny-zachód... no trochę kiwa, powiedziałabym, że niektórym robi się nawet wymiotnie.  Zatoka Biskajska    ...
Read more »

Port Aransas

-
Obraz
               Jakiś czas temu usłyszałam o piaskowym festiwalu w Port Aransas w Teksasie, czyli jakieś 3 godziny drogi ode mnie, po prostu rzut beretem. Podobno największy w Stanach Zjednoczonych, ogromne rzeźby piaskowe, oczywiście z lekko podrasowanego piasku, żeby trzymały się kupy. Ktoś wspomniał coś o dodatku cementu, naprawdę nie mam pojęcia – na zdjęciach rzeźby wyglądały pięknie.            No to – trzeba zobaczyć i zrobić swoje zdjęcia 😊Po wielu koncepcjach i antykoncepcjach dotyczących wyjazdu – pojechałam sama. Bezpośrednio z San Antonio do Port Aransas, o 10 rano wylądowałam w miasteczku , i zupełnie przypadkiem zajechałam do porciku jachtowego, blisko przeprawy promowej. Mnóstwo wędkarzy w każdym wieku, przepływające ogromne statki handlowe i pelikany, i delfiny...            Utknęłam na dwie godziny. Nie mam pojęcia, co jest takiego specjalnego w tych akurat stworzeniach, ...
Read more »

Na zaglach

-
Obraz
     Rozmawiałam wczoraj ze znajomą sprzed lat. Jak zwykle – zobaczyłam nowe zdjęcie na fejsie, pomyślałam – ciekawe co u niej, i zadzwoniłam.  Poza zdawkowymi życzeniami na święta czy urodziny, w zasadzie nie miałyśmy kontaktu przez co najmniej 10 lat. Obie mieszkamy w zupełnie innych miejscach, mamy inne życia, związki, prace, ale...      Pamiętamy siebie z tamtego czasu.  Dla niej – ja jestem przede wszystkim żeglarką,  bo najwięcej czasu spędziłyśmy razem na rejsach,  gdzie byłam tzw. „pierwszym”, (w sensie, że niby oficerem 😉)  i marzyłam o rejsie dookoła świata.  Tymczasem od  kilku lat nie byłam nawet na jachcie,  mam nadzieję, że kiedyś do tego wrócę – to głębokie uzależnienie 😊,  ale w tej chwili – nie.  Ludzie z którymi mam kontakt teraz, nie mają pojęcia,  że przepłynęłam te swoje 10 000 + mil morskich,  że sztormy, że szanty, że Mayday, że morza i  oceany   Ciekawa jestem, j...
Read more »